| Datum: | 10-06-2024 Schrijven in Portugal, blog 11 | |
Soms zijn er plaatsjes waarvan je zodra je er voor het eerst komt al weet, hier word ik blij van. Hier wil ik een boek situeren. Een van die plaatsjes is Ferragudo, gelegen aan de monding van de Arade rivier, recht tegenover Portimao in de Algarve. Ralph en ik kwamen er voor het eerst in 2013 toen een nichtje van hem daar een huis had gekocht. Een oud, oorspronkelijk huis in het oude centrum. Een huis waar je met de auto niet kon komen, omdat de straatjes te smal zijn en/of voorzien van trappen. Een huis met een dakterras, vanaf waar je een schitterend uitzicht had over de rivier, Portimao en zelfs tot aan de Atlantische Oceaan.
We lunchten met z'n drietjes op een terras op het plein: een driegangen menu voor 9 euro inclusief wijn, frisdrank, bier of sangria. Mijn mond viel open. Het paradijs bestond dus echt.
Toen we in februari 2014 met mijn ouders op 'huizenjacht' gingen, bezochten we Ferragudo opnieuw. Weer raakte ik in de ban van de smalle straatjes, de authentieke geveltjes, de bloeiende bougainville en weer lunchten we op hetzelfde terras. Nog steeds voor 9 euro.
In die tijd had ik nog geen boek geschreven, laat staan dat ik al met titels bezig was, maar toen eenmaal mijn debuutroman was verschenen, begon het al te kriebelen. Ik wilde absoluut een keer een boek in Ferragudo laten spelen. Niet alleen om andere kennis te laten maken met het vissersdorp, maar ook omdat ik dan een goed excuus had - voor research - een aantal nachten in het dorp door te brengen.
En dat gebeurde. Dit keer gingen we samen en boekten een klein appartement op loopafstand van zee en dorp. Ik liep om 's ochtends zeven uur al langs de kustlijn, maar ook 's avonds laat. Ik zag het dorp wakker worden en ging er naar bed. Door een paar nachten in een dorp te verblijven, maak je andere dingen mee dan wanneer je als toerist om elf uur arriveert, een wandeling maakt, luncht en weer vertrekt. Je ziet de eb en vloed, de vissersboten, de inwoners... je ruikt de geur van verse vis, van de barbecues die worden aangestoken bij de restaurants en je ziet de school uitgaan.
Ferragudo is een pittoresk dorpje, tenminste, het oude deel. In een wijde kring eromheen zijn de laatste jaren enorme hotels, bungalowparken en villa's gebouwd die het oorspronkelijke karakter - naar mijn mening - behoorlijk hebben aangetast, maar het voordeel van de heuvel waarop het is gebouwd is dat er binnen de oorspronkelijke kern niet veel kan worden bijgebouwd. Helaas veranderen sommige nieuwkomers de van oorsprong kleine vissershuizen die elk hun eigen gevel en/of kleur hebben in meer dezelfde soort blokkendozen, maar ja, dat heet vooruitgang. Gelukkig kan ik soms in de rol van mijn hoofdpersoon ongezouten kritiek leveren op zoiets.
In Vlinders in Ferragudo is de hoofdpersoon Annette. Een van oorsprong Nederlandse vrouw die jarenlang met haar man in Frankrijk een boerderij heeft gerund. Als haar man echter onverwacht (en onbegrepen) zichzelf van het leven berooft, is ze volkomen stuurloos. Ze gaat met vrienden mee die een huis hebben gekocht in Ferragudo en voila, het begin van het verhaal is er. Natuurlijk komt er een nieuwe liefde op haar pad, maar daarmee ook de twijfel. Want hoe doe je dat als je zolang getrouwd bent geweest en nooit een andere man hebt gezoend dan je eigen man? Durf je dat? Zelfs als je vlinders krijgt, blijft het eng.
Ik denk dat Annette voor veel vrouwen herkenbaar is. Hoe ga je weer daten na een lange (monogame) relatie? Hoe vertel je je zoon dat je (relatief) kort na het overlijden van zijn vader iemand anders hebt ontmoet? Kun je aarden in een ander land? Er zijn een hoop thema's die in dit boek aan bod komen. Zelfdoding, rouw, verliefdheid, emigratie, schuldgevoel en aanpassingsvermogen. Er was zelfs nog zoveel om over te schrijven dat ik eigenlijk al tijdens dit boek wist: er komt nog een vervolg.
---------- | |
|
