| Datum: | 19-07-2024 Schrijven in Portugal, blog 15 | |
Sommige boeken schreeuwen al vanaf dat ze nauwelijks af zijn om een vervolg, zoals Algarve met verve. De hoofdpersoon Charly zat nog te veel in mijn hoofd en was zo'n levensecht persoon geworden dat ik al direct wist dat ik meer over haar wilde schrijven. Misschien ook wel omdat in tegenstelling tot al mijn andere boeken 'ze elkaar aan het eind niet kregen'. Geen standaard happy end, geen 'ze leven nog lang en gelukkig' maar een duidelijk open einde, waarin Charly voor zichzelf koos.
Dat sprak al direct tot mijn verbeelding, maar het is nog niet zo eenvoudig als het lijkt om een vervolg te schrijven, zonder in herhaling te vallen. Ik wil graag dat al mijn boeken los te lezen zijn, maar je wilt ook dat wat er gebeurd is meegeven aan de lezers van het vervolg. Soms moet je dus even teruggrijpen op wat er al is gebeurd. Verder heeft zo'n hoofdpersoon al heel wat meegemaakt, om daar weer een heel boek mee te vullen vraagt wel heel veel fantasie. Vandaar mijn keuze om een tweede persoon ten tonele te voeren, die vervolgens samen met Charly op onderzoek uitgaat. Het nieuwe personage kun je dan weer een totaal nieuwe achtergrond geven, als het ware boetseren tot het eindresultaat waar ik mee aan de slag kan en de 'al vorm gegeven' Charly kan er dan aan worden toegevoegd.
Zoals de meeste van ons wel weten is schrijven een perfecte manier om je mening ergens over te geven en dat doe ik in deze twee boeken dan ook volledig. Ik probeer af te rekenen met de standaard relaties, man-vrouw, maar in te zetten op mens-mens. Zoals Charly zegt: waarom altijd mensen in een hokje stoppen? Neem iedereen gewoon zoals hij is en plak er geen etiketje op. En waarom zouden we ook? Maar ja, dat is natuurlijk mijn mening. Maar het zijn ook mijn personages en mijn boeken. Dus dan mag het er in. Heerlijk toch?
Omdat je geen verhaal kunt schrijven zonder een conflict zoek ik het vaak in een soort traumatisch verleden van mijn hoofdpersonen. Als je je verdiept in Portugal kun je niet om de verdwijning van de jonge Madeleine McCann heen. Zij verdween als peuter van 3 in juli 2007 vanuit een vakantieoord in de Algarve. Dat verhaal blijft - ondanks de verschrikking ervan - tot de verbeelding spreken. Wat gebeurt er met iemand die als 3-jarige wordt meegenomen door iemand anders dan haar eigen familie? Wat weet je nog van de tijd ervoor? Hoe lang duurt het voordat je de nieuwe situatie als normaal gaat beschouwen? Heb je wel herinneringen aan je echte ouders? Dit vraagstuk vormde de basis van Terry's personage. Zij wordt als peuter ontvoerd en groeit op in een soort sekte met slechts hele vage herinneringen aan de tijd daarvoor. Een schelpenmobile die boven haar bed hing, 'de schelpendanser' als er wat wind was. Met behulp van dit kleinood proberen Terry en Charly haar verleden te ontrafelen.
Een kennis die al jaren in de Algarve woont, vertelde me rond die tijd een bizar maar waargebeurd verhaal over rondtrekkende Roma's (zigeuners) die bij haar sieraden hadden gestolen. Via een andere Roma-familie was het haar uiteindelijk gelukt de sieraden terug te krijgen omdat ook binnen die cultuur een bepaalde orde bestaat. Dit vormde de basis voor een ander component in het boek, een soort schaduwwereld waar we nauwelijks iets van meekrijgen omdat ze meestal volledig op zichzelf zijn. We zien ze rondrijden, soms nog met paard en wagen, kinderen achterop, soms in oude auto's. In sommige dorpen krijgen ze woningen aangewezen omdat het rondreizen moet worden afgebouwd en ze willen dat ze deel uit gaan maken van de 'gewone' gemeenschap, maar in de praktijk blijft het moeilijk te mengen. Ze hebben hun eigen taal, gewoontes en hierarchie en dat willen ze niet zo maar opgeven.
Kortom, De Schelpendanser is een naar mijn mening boeiend vervolg op Algarve met verve, maar zeker ook goed los te lezen. Soms heftig, confronterend misschien zelfs, maar bedenk wel, uiteindelijk loopt het aan het einde vrijwel altijd voor iedereen goed af. Uitzonderingen daargelaten. Ik wens jullie weer veel leesplezier!
---------- | |
|
