| Datum: | 21-08-2024 Schrijven in Portugal, blog 18 | |
Er zijn plekken in Portugal waar ik - en anderen met mij - onmiddellijk verliefd op worden. Ik vertelde al eerder over Ferragudo, maar Cacela Velha (Thuis in de Algarve) is er ook zo een. Een ander plaatsje dat mijn hart heeft gestolen is Odeceixe. Dit ligt aan de westkust van de Algarve, tegen de Alentejo aan. Het bestaat eigenlijk uit twee delen, een dorp aan de rivier en verderop een verzameling huizen op de plek waar de rivier uitmondt in de Atlantische Oceaan. De rivier zorgt voor een boeiend schouwspel omdat het strand als het ware ligt ingeklemd tussen de rivier en de zee. Er wordt volop gesurfd, het dorp is gezellig en er zijn een aantal prima restaurants. Kortom, een heerlijk plekje. Maar hoe zou dat vijfentwintig jaar geleden zijn geweest? Dat vroeg ik me af toen ik daar rondliep. Nu zijn er volop surfers, een aantal toeristenwinkels, hostels in de directe omgeving en leeft het plaatsje van de toeristen, maar dat was jaren geleden natuurlijk anders.
Zo onstond Terug naar Odeceixe. Vier Hollandse meiden gingen in de zomervakantie wonen en werken op een paardrij- annex surfkamp vlakbij Odeceixe. Ik liet ze over de vlakte galopperen, genieten van de schitterende omgeving, gaf ze surfles en uiteraard beleefden ze romantische avonturen.
Tot de dood van een van hen een eind maakt aan die zorgeloze zomer.
Het boek begint in het heden en volgt de drie overgebleven meiden, die nu volwassen vrouwen zijn. Ze hebben elk op hun eigen manier het verlies van hun schoolvriendin verwerkt. Of toch niet? Wat is er eigenlijk precies gebeurd in die zomer? Er zijn relaties ontstaan en weer verbroken, mensen zijn elkaar uit het oog verloren zoals dat ook in werkelijkheid gaat. Je groeit uit elkaar, zelfs zussen hebben minder contact en toch blijft er ergens een band.
In het werkelijke leven zou het misschien als te toevallig worden beschouwd, maar dat is dan weer de vrijheid van een schrijver om alle drie de overgebleven vriendinnen min of meer op hetzelfde moment naar Portugal te brengen. Een soort trip down memory lane.
Julie heeft Portugal nooit verlaten, maar is ook nooit teruggekeerd naar Odeceixe vanwege de pijnlijke herinneringen. Voornamelijk aan Jaime, de aantrekkelijke surfleraar die haar meer heeft geleerd dan surfen. Ze zouden een setje vormen, maar zijn vrouwelijke zakenpartner gooide roet in het eten en dat brak Julie's hart.
Julie's zus Jessica is teruggekeerd en getrouwd met haar schoolvriend. Inmiddels zijn haar kinderen het huis uit en kampt ze met het empty-nest syndroom. Is dit wat ze wil de rest van haar leven? Is haar huwelijk nog goed genoeg? Wordt het tijd voor een nieuwe uitdaging? Ze besluit een paar maanden naar Portugal te gaan om op een Port-proeverij te gaan werken als een soort ultieme poging iets van het verleden terug te krijgen en belandt bij haar zus die niet ver van Porto vandaan woont. Uiteraard worden er dan herinneringen opgehaald aan hun gezamenlijke avonturen in Odeceixe en langzaam groeit het plan terug te gaan. Of dat verstandig is? Dat weet je pas als je het boek leest.
In het verhaal spelen een aantal thema's, zoals het empty nest syndroom, wat is je rol als moeder als je kinderen het huis uit zijn, maar ook hoe goed is je relatie als je ineens weer partners bent in plaats van ouders. Is er nog genoeg over?
Verder is er liefdesverdriet wat leidt tot bindingsangst. Hoe bepaalt dat je leven?
De derde vriendin kampt met een burn out, een bekend probleem, deels veroorzaakt door haar drang naar perfectionisme, maar ook blijkt er nog veel onverwerkte emoties te zijn die allemaal terugvoeren naar die zomer in Odeceixe. Hoe bepalend kan een gebeurtenis van 25 jaar terug zijn? Kun je terug naar het verleden? Of haalt dat alleen maar een hoop oud zeer naar boven?
Ik vind dat interessante vraagstukken en het is leuk om drie totaal verschillende vrouwen op hun eigen manier het verleden te laten herbeleven. Hopelijk vinden jullie dat ook.
---------- | |
|
