| Datum: | 8-06-2025 Schrijven in Portugal, blog 27 | |
Mijn laatste boek dat dit voorjaar is uitgekomen heet Portugees Intermezzo. Intermezzo is een muziekterm en betekent een 'tussenbedrijf/tussenspel'. Buiten de muziek kan het meestal worden vertaald als 'tussendoortje'. Een pauze. Dat geldt zeker voor de beide hoofdpersonen in het boek. Ze hebben allebei traumatische ervaringen te verwerken en kunnen een pauze wel gebruiken. Omdat mijn romans zich allemaal grotendeels in Portugal afspelen en de liefde, zoals het hoort in een roman, een grote rol speelt, ben ik altijd op zoek naar een reden om mijn hoofdpersoon langere tijd in Portugal te laten verblijven. Hoewel ik weet dat liefde op het eerste gezicht bestaat, heeft echte liefde wel tijd nodig om te groeien en dat gaat meestal niet in een vakantie van tien dagen. Vaak begint hiermee dus al mijn verhaal. Waarom is iemand in Portugal? Hoe kan iemand langere tijd in Portugal verblijven? Werk, vakantie, familiebezoek? Als ik dat min of meer in mijn hoofd heb, is er al een basis voor een boek. Een raamwerk. Van daaruit borduur ik door, ontstaan er verbanden en relaties. Plots. Natuurlijk moet liefde groeien maar ik geloof niet alleen als romanschrijver in liefde op het eerste gezicht. De eerste keer dat ik Ralph zag, 2 april 2002 was op de dag dat ik begon bij een nieuwe werkgever. Hij werkte er ook en we werden door een collega aan elkaar voorgesteld. Er vonkte iets, al was de timing verre van ideaal, maar voor ons beiden was vanaf dat moment duidelijk dat er iets speelde. Dat gegeven, dat gevoel laat ik een groot deel van mijn hoofdrolspelers ook overkomen. En waarom? Omdat we diep in ons hart toch allemaal hopeloze romantici zijn op zoek naar liefde? Omdat we allemaal willen geloven in liefde op het eerste gezicht? Dat er op ons potje ook een dekseltje past? Hoe afwijkend het potje misschien ook of hoe raar het dekseltje? Waarom kijken we graag naar romcoms? Waarom zwijmelen we nog steeds massaal weg bij Pretty Woman? Trekt Mamma Mia nog steeds volle zalen? We willen positiviteit. Hoop. We willen wegdromen, even ontsnappen aan de dagelijkse realiteit die er laten we eerlijk zijn niet leuker op wordt. En wat is er dan mooier dan geloven in de liefde?
In Portugees Intermezzo 'weten' beide hoofdrolspelers dat haar verblijf in Portugal tijdelijk is, een intermezzo. Net als hun relatie dus. Ze passen niet bij elkaar, ze leven in verschillende werelden. Verstandelijk gezien hebben ze het helemaal uitgedokterd. Het is lichamelijke aantrekkingskracht. Afleiding. Een pauze. Niet iets om serieus te nemen. En is dat erg? Ze doen er niemand kwaad mee. Natuurlijk blijft het niet bij een intermezzo, het is een roman. De liefde wint. Uiteindelijk.
Hoe somberder de wereld om ons heen wordt hoe meer ik misschien wel wil blijven hopen in liefde op het eerste gezicht, in romantiek, in liefde door dik en dun, in voor- en tegenspoed. Even lekker wegdromen met een boek tijdens de vakantie, thuis op de bank of in de trein (als die rijdt). Mensen een paar fijne uren bezorgen met mensen die net als zijzelf niet perfect zijn, geen geweldig leven hebben, tegenslagen te verduren krijgen, maar uiteindelijk wel met een goede afloop. Dat geeft hoop, hoop ik. Ik zeg wel eens grappend dat mijn hoofdpersonen echte mensen zijn en daarmee bedoel ik dat ze niet perfect zijn, fouten hebben, zwaktes, onzekerheden, maar er is wel een soort gemene deler en dat is dat ze diep van binnen een soort positieve, hoopvolle drang hebben om door te gaan. Tegen de stroom in, ook als dingen tegenzitten, omdat ze willen geloven (of hopen) dat er ook voor hun een betere toekomst is weggelegd. En dat hopen we toch allemaal? Het leven zit soms tegen, maar zoals een Portugees spreekwoord zegt: A esperança é a ultima que morre (de hoop is het laatste wat sterft).
Dus wat is er mis met een intermezzo? Terwijl ik dit schrijf zit ik in Portugal, drie weken, alleen, mijn 'intermezzo'. Even een 'pauze' tijdens ons verblijf in Nederland, want echt in zes maanden Portugal heb ik geen moment de behoefte gevoeld terug te keren naar Nederland, maar na twee maanden Nederland wilde ik wel heel graag even naar Portugal. Alleen. Niet omdat ik Ralph zat was, maar omdat het soms goed is ook een relatie even een pauze te geven. Na voor het eerst zes maanden vrijwel nonstop op elkaars lip te hebben gezeten in Portugal, wat wonderbaarlijk goed is gegaan, is er niets mis mee met een intermezzo in onze relatie. Het verdiept de band. Het geeft ons allebei ruimte om dingen voor onszelf te doen. We hebben elkaar weer heel wat te vertellen als we dingen afzonderlijk van elkaar beleven. Voor ons werkt het om af en toe onze eigen gang te gaan, we zijn niet voor niets al 23 jaar samen. Liefde, relaties, romantiek, het hoeft allemaal niet perfect te zijn. Perfectie bestaat niet, of is saai. Mensen zijn niet perfect, dus relaties ook niet. Het is en blijft geven en nemen. Ruimte pakken, maar ook geven. Jezelf en de ander iets gunnen. Elkaar steunen en vooral blijven geloven dat het leven met de ander samen leuker is dan alleen. Zolang ik dat geloof kan ik romans blijven schrijven. Als mijn geloof in de liefde verdwijnt worden het cynische, sarcastische boeken waar geen hond op zit te wachten. Dus ook al verbaas ik me steeds meer over het gedrag van bepaalde mensen, ik blijf mezelf voorhouden dat echte liefde blijft bestaan, in elk geval in mijn boeken.
---------- | |
|
